۲ مطلب در اسفند ۱۳۸۴ ثبت شده است

خدا صبرمان دهد!

خبر: «مراسم تدفین پیکر پاک سه شهید گمنام دیروز در دانشگاه صنعتی شریف با درگیری خاتمه یافت.»

این دسترنج جهالت ماست. ما باید پاسخگوی جهالتمان در محضر خدا باشیم.

مبارک باشد ان شا الله.

 

یاحق

لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم

 نمی دانم چه چیز را باور کنم. اشکان خود را یا مشتهایی که بر تابوت شهدا می کوبیدند یا شیرینی جهالتی را که بعد از تدفین در مسجد پخش می کردند.

نمی دانم کدام را باور کنم. لرزی که هنوز بر بدنم است یا دشنامهایی که به شهدا می دادند یا حسین حسین گفتنهایی را که از هزاران دشنام بدتر بود.

نمی دانم کدام را بیشتر می پسندید.

چه فرقی است میان برگه های قرآن بر بالای نیزه ها و مشتی استخوان تا هنگامی که قرآن ناطق را نشنوی و اصل شهادت را در نیابی؟

هر چه بر آن حرمتی قائل بودیم در این قائله به سخره رفت. به چه کسی پاسخ خواهیم داد. آیا نمی ترسیم از آخرتمان؟ همگان پاسخ خواهیم داد. عده ای به سبب ندانم کاریمان و عده ای به سبب عنادمان و عده ای هم به دلیل سکوتمان.

علی جان کجا بودی ببینی که دانشگاهمان شده بود صفین. چنان قرآن را به نیزه کرده بودند که جای هیچ سخنی را باقی نگذاشتند.

علی جان چه کشیدی از این دو قوم.

دیروز شهدا را به نام اسلام مثله کردند. دیروز اسلام را با ذکر باسم الله، ذبح کردند. دیروز بانگ شهادت را در میان خون شهدا خفه کردند.

هنوز که هنوز است بدنم می لرزد.

والله علی جان از بیکران وجودت را و از بی نهایت غمت را جرعه ای چشیدم و تاب نیاوردم.

علی جان چقدر مظلوم بودی مولا جان. باید می بودی و می دیدی. همگان برای حرمت شهدا چه بی حرمتی ها که به شهدا نکردیم.

آقا جان ما را ببخش.

دارد خفه ام می کند این بغض. آتشی بر این دلمان کشیدند که باید زمانه درمانش کند یا علی. شاید زمانه هم نتواند. البت بار اولمان نیست مولا جان. شما هم کم ندیده ای همچو ما مردمانی را که به صبحی درد دین می گردمان و به غروبی به غباری از غفلت فراموششان می کنیم.

مگر نبود ابن ملجم که به قصد قربت، شقی ترین مردمان روزگاران شد.

علی جان کمکمان کن. کمکمان کن نه به غفلت که به صبر این را تحمل کنیم.

علی جان سخت شده است یافتن حق. ترسم از روزی است که به جهالتمان به روی امام زمانمان تیغ کشیم.

علی جان به داد دینت برس. گویا این پوستین مدتهاست که پشت و رو شده است.

علی جان به حق دیگر گوشی نمانده است که صدایت را دریابد.

علی جان باز صدایت در میان چاه های کوفه پیچیده است.

و علی جان و علی جان و علی جان و علی جان  ....

 

--- امروز می رویم بازدید از مناطق جنگی. با کدام رو نمی دانم. خدایا صبرمان ده.---

 

و خدایا و بار الها و ای اله العاصین جانی را که چنین می ایستد و چنین می نگرد و چنین می بیندو اندکی نمی لرزد از ما بگیر. چه ارزشی دارد این جان.

و خدا یا و پروردگارا و ای خدای شبهای تنهایی علی رو سفیدمان کن.

و یا رب الشهدا و الصدیفین مرگمان را جز شهادت قرار مده.

 

۱۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
حامد تأملی

داغ دلمان تازه شده است

لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم

سلام

مدتهاست که می خواهم براتان بنویسم. از خودم، از دنیایم، از آخرتم. از آنچه کرده ام یا نکرده ام. سوگند به همان خدایی که شما را حجت قرار داد برای ما، سخت است. سخت است بنویسی برای کسی که دوست می داریش و در دل بترسی که آیا به حق دوست می داریش یا نه؟ روز و شب دست به سوی آسمان بلند کنی و دعا کنی برای سلامتی اش، و ظهورش، ولی در دل بترسی از آمدنش.

نکند بیابد و تو هیچ نکرده باشی. بیاید و تو جز آنکه سر به زیر بیاندازی کار دیگری نکنی. بیاید و تو جز عرق شرم بر پیشانی هیچ نداشته باشی، پیشکش کنی. بیاید و تو خزیده باشی در کنجی که لابد نبیندت. بیاید و تو حتی نتوانی بمیری از شرم، چه رسد که مددش دهی یا یاریش کنی. بیاید و تو نتوانی رو در رو بایستی و تسلیت بگویی. بایستی در برابرش و بگویی من زنده بودم وقتی چنین جسارتی به حرمین اجدادت کردند. بگویی دیدم و نتوانستم کاری کنم. بگویی والله از خدایم بود جان می دادم به پیشگاهشان. بگویی کاش می مردم و نمی دیدم این جسارت را.

کاش بودی و نمی گذاشتی. کاش بودی و انتقام می کشیدی.

باز صدای «هل من ناصر» بلند شده است و همچو منی هنوز دل به تاریکی خیمه دارد و فانوسی که خاموش است و راه فرار. باز بر فراز خیمه ها پرچم های سرخ فام به نسیمی تکان می خورند و همچو منی کورمال، کورمال بیغوله ها را می پیماید. والله صدای «انی احامی» عباس در کنار شریعه، آسمانها را طی می کند و همچو منی دستان خویش بر گوشها نهاده تا شاید نلرزد دلش.

می ترسم. والله می ترسم از آمدنتان. شرم دارم از رویتان. شرم دارم از روی عموتان عباس. اینگونه به جدتان، پدرتان، مادرتان و عمه تان اهانت می کنند و من نشسته ام بی حاصل. نه حرکتی. نه حتی قطره اشکی و نه حتی فریادی.

چه کرده ای، ای دل با خود؟ چرا اینگونه شده ای؟ چرا کور شده ای؟ چرا نمی شنوی؟ کجاست ادعاهای دهان پر کنت؟ کجاست ارادتت؟ کجا رفت غیرتت؟ دیگر به کدام عملت می نازی؟

والله سخت است اینهمه را بگویی و نمیری از شرم. به عزت و جلال خداوندیش قسم که سخت است ولی گویا این سختی را هم این دل ناپاکم سهل کرده است. گویا گناهانم سرد کرده است این آتش ارادت را. گویا دنیا چشمانم را پر کرده است و دلم را مسخر خویش.

این همه را براتان می نویسم و می گریم. شاید که این دل سنگم به قطرات اشکی نرم گردد. شاید که این دل پذیرای حضورتان باشد. شاید که بیدار شود این دل از خوابی گران. شاید که شرم کند این دل. شاید که دیگر سکوت کند و فقط ببیند و بشنود. شاید که ... .

و باز می ترسم از آمدنتان. بگذارید این دل بترسد و شاید که بمیرد از این ترس.

ولی شما را به مادرتان سوگند که دلهای مشتاق دیگر طاقت دوریتان را ندارد. دیگر نمی توانند این جسارتها را تاب بیاورند. نگذارید این دلهای مشتاق و منتظر حسرت به دل بماند از نظاره رویتان. خون به جگر شده اند این دلها. ولی چه چاره که هر چه بر دل شیعه تقدیر کرده اند جز مصیبت نبوده است و نخواهد بود.

ای دل! آنقدر باید درد بکشی و مصیبت ببینی و بسوزی تا آه از نهادت بر آید و به آسمانها رود.

آقا جان می گویند آه دل سوخته دل هرگز بی جواب نمی ماند.

پس ای دل بسوز. بسوز و باز بسوز.

والسلام

 

۱۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
حامد تأملی