به نام خدا

موضوع انشا: «هر چه در مورد محرومیت می دانید، بنویسید.»

محرومیت یک نوع بیماری است که مانند ایدز و سرطان هنوز هیچ دارو و راه درمانی برای آن پیدا نشده است. اتفاقا یکشنبه تلویزیون مناطقی را در ایران نشان می داد که عده ای از این بیماران را در آنجا جمع کرده بودند که به آنجا می گفتند: «منطقه محروم.» اینطور که بعدا فهمیدم منطقه ها خودشان چند دسته اند: مثل منطقه آزاد که انگار همه در آنجا آزادند و حتما می توانند تا صبح گیم بازی کنند و شب هم زود نخوابند. منطقه ممنوعه و منطقه حفاظت شده هم داریم ولی انگار از همه بیشتر منطقه محروم داریم. البته این کار برای نجات جان بقیه مردم است.

آنطور که من متوجه شدم یکی از عوارض این بیماری پابرهنگی است. یک جور هایی مثل میخچه است که عزیزجون هم یک مدتی آن جوری شده بود و نمی توانست کفش بپوشد و دمپایی می پوشید ولی محروم ها حتی دمپایی هم نمی توانند بپوشند.

این بیماری به هیچ کس رحم نمی کند حتی اگر ورزشکار هم باشید باز احتمال اینکه محروم شوید وجود دارد. پس این حرف دکترها که ورزش باعث سلامتی است حرف درستی نیست. البته آقاجونم هم هر موقع به او می گویند دکترها گفته اند سیگار نکشید، ضرر دارد، با عصبانیت یک حرف های علمی ای می زند که من نمی فهمم ولی همه به او می گویند جلوی بچه زشت است. منظور از بچه منم ولی چرا مباحث علمی زشت است من نمی دانم! خلاصه چند روز پیش هم عادل فردوسی پور توی برنامه 90 اسامی چند نفر از ورزشکارهایی را که هفته قبل محروم شده بودند گفت. البته همه آنها کفش پایشان بود و احتمالا در مراحل اولیه بیماری بوده اند که همانطوری که عادل گفت اگر چند جلسه ای بازی نکنند خوب می شوند. این ماجرا به ما نشان می دهد که اگر جلوی محرومیت را همان اول بگیریم بهتر است.

نکته دیگری که فهمیدم این است که ما هیچ وقت دچار این بیماری نشده و نمی شویم. بابایم می گوید:«اینطور حرف ها برای جنوب شهری هاست.» از این صحبت بابا فهمیدم که هر چه به شمال نزدیکتر شویم این بیماری کمتر می شود. احتمالا آب و هوا خیلی در این بیماری تاثیر دارد. من به این نتیجه رسیدم که نوع ماشین، نوع خانه، تعداد حساب های بانکی، نوع لباس و خیلی چیزهای دیگر هم در شدت این بیماری تاثیرگذارند. مثلا آنهایی که بنز سوار می شوند و در ویلا زندگی می کنند و حساب هایشان پر پول است، هرگز مبتلا نمی شوند.

چند روز پیش یکی از نماینده های مجلس آمده بود تلویزیون و می گفت که من برای همین پابرهنگان و محرومین کاندید شده ام و می خواهم ریشه محرومیت را بکنم. بابایم در حال نگاه کردن به تلویزیون دوباره از همان مباحث علمی که آقاجون همیشه مطرح می کند مطرح کرد که من خیلی خوشحال شدم که در خانواده علم دوستی زندگی می کنم. آن آقای نماینده حتما دکتر بوده که می خواسته این محرومیت را ریشه کن کند. آخر برای ریشه کن کردن همه بیماری ها باید دکتر باشی تا با یک واکسن بتوانی خوبش کنی. مثل بیماری فلج اطفال. من خیلی دوست دارم دکتر شوم و بتوانم این واکسن را کشف کنم.

نکته دیگری که در مورد  این بیماری وجود دارد آن است که این بیماری موروثی است یعنی از پدر به پسر منتقل می شود. مثلا همین پسر بابای مدرسه. کمی محروم است. چند باری که در مورد همین بیماری اش با او صحبت کردم که چطور مبتلا شده است، گفت: «بابام اینجوری بود.» این نشان می دهد که حتی در همین شمال شهر هم ممکن است این بیماری باشد و به هیچ کس هم رحم نمی کند. همین پسر بابای مدرسه هم هر روز صبح می رود جنوب شهر که منطقه محروم است تا هم معالجه شود و هم درسش را بخواند.

من به نتیجه رسیدم که این بیماری مراحل مختلفی دارد و از خیلی کم تا خیلی خطرناک ادامه پیدا می کند و حتی در برخی از مناطق باعث مرگ هم می شود. فکر کنم من هم چند روزی است که دچار نوع خیلی کم آن شده ام چون شروین پسر همسایه بقلیمان برای خودش یک توله سگ کوچک گرفته که من از داشتن آن محروم شده ام. احتمالا باید به دکتر مراجعه کنم.

در آخر نتیجه می گیریم که سلامتی خیلی خوب است ولی علم بهتر از آن است.

 

[نوشته شده برای فصلنامه محرومیت زدایی «وارثین»]